igi
Administrator
Dołączył: 16 Lis 2005
Posty: 11
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Bolesławca
|
 Wysłany: Pią 14:41, 18 Lis 2005 Temat postu: Historia |
|
|
W połowie lat 70. na scenie jazzowej pojawił się młody interesujący gitarzysta, który swoimi ciekawymi improwizacjami oraz eksperymentami elektroniczno-brzmieniowymi zwrócił uwagę krytyki i słuchaczy. Wkrótce wirtuoz elektrycznej gitary stał się w świecie jazzu nie tylko idolem i autorem bestsellerowych, okupujących listy przebojów, płyt, lecz także swoistym odniesieniem dla młodego jazzu lat osiemdziesiątych. Jazzrockowe improwizacje Pata Metheny'ego stały się impulsem do dalszych twórczych metamorfoz innych artystów. Muzyka proponowana przez niego w latach osiemdziesiątych oscylowała pomiędzy konwencją straight-ahead jazzu a rockowymi rytmami i przebojowymi nagraniami. Gitarzysta czerpał inspiracje zarówno z Beatlesów, Stonesów jak i B.B. Kinga, Muddy'ego Watersa, a przede wszystkim z jazzowej sonorystyki Milesa Davisa, Sonny'ego Rollinsa i Johna Coltrane'a.
Jego pierwszym muzycznym instrumentem była waltornia, nie zaś - jak można by oczekiwać - gitara, którą zainteresował się dopiero jako nastolatek. Zainteresowania swe rozwijał od najmłodszych lat, by perfekcję i technikę doskonalić na Uniwersytecie w Miami oraz w słynnej Berklee College of Music Bostonie. Tam właśnie na zdolnego studenta zwrócił uwagę wykładowca, wibrafonista Gary Burton który zaproponował Metheny'emu współpracę. Dla 19-letniego gitarzysty oferta była nie tylko rodzajem wyróżnienia, ale i szczególnego zobowiązania i odpowiedzialności, jaka spadła na barki debiutanta, stawiającego pierwsze kroki u boku doświadczonego znanego jazzmana. W zespole Gary'ego Burtona Metheny spędził trzy lata znaczone licznymi koncertami, twórczymi doświadczeniami oraz udziałem w kilku nagraniach (np. "Ring", "Dreams So Real", "Passengers").
W tym okresie Metheny nawiązał bliższą współpracę z Manfredem Eicherem, producentem monachijskiej firmy ECM Records, która stwarzała szczególnie korzystny klimat dla rozwoju nowych koncepcji zdolnego gitarzysty. Debiutanckie albumy zrealizowane dla ECM Records lansują muzykę o sporym ładunku twórczym. "American Garage", "As Falls Wichita, So Falls Wichita", "New Chaetauqua", "Travels" były nie tylko ważnymi nagraniami w historii jazzu i specyficznego jazzrocka, lecz przyniosły także komercyjne uznanie i sukcesy. Muzyka i gitarowa elokwencja Metheny'ego sprawiły że okrzyknięty został gwiazdą młodego jazzu. O takim właśnie nastawieniu do muzyki Metheny'ego świadczyły przede wszystkim: rozległe, uniwersalne potraktowanie jazzu, w którym jest miejsce na gitarowo-syntezatorowe eksperymenty, jak i rockowe ballady.
Dojrzały, świadomy własnego stylu twórca pojawia się albumem "Pat Metheny Group". Wspólnie ze swym muzycznym partnerem, błyskotliwym pianistą Lylem Maysem proponuje obsadę typową dla zespołu rockowego co sprawia, że płynie strumień melodyjnego jazz rocka. Rezultatem trasy koncertowej z Joni Mitchell i Jaco Pastoriusem ("Shadows And Light") stał się album "New Chautauqua", z wirtuozerią gry na gitarze dwunastostrunowej. Album ten dostał się na komercyjną, amerykańską listę przebojów. Płytą "American Garage" Metheny powrócił do obsady całkowicie zelektryfikowanej. Kiedy Metheny zyskał mocną pozycję na rynku młodego jaz rocka, zdecydował się nagrać album "80/81" stanowiący jego pierwszą, niezwykle udaną próbę wykazania się elokwencją stricte jazzową (w nagraniach udział wzięli: saksofoniści Michael Brecker, Dewey Redman, perkusista Jack De Johnette, basista Charlie Haden). Album "80/81" zyskał niezwykle entuzjastyczne oceny i był uznany za najlepszy jazzowy album roku. Konwencja jazzowa stanie się odtąd ważnym odniesieniem w muzyce Pata Metheny'ego.
W dyskografii gitarzysty pojawią się więc albumy o stricte jazzowej orientacji (np. "Rejoicing" z Charliem Hadenem i Billym Higginsem), z których szczególne kontrowersje wzbudzi "Song X" (album nagrany z udziałem awangardowego Ornette'a Colemana). Zerwanie ze stylistyką proponowaną przez Pata Metheny'ego w nagraniach firmy ECM Records stało się także w twórczości gitarzysty swego rodzaju wyzwaniem, jakie zdolny muzyk i kompozytor rzucił jazzowej sonorystyce lat osiemdziesiątych. Album "Song X" zyskał przychylne recenzje, znalazł się wśród laureatów prestiżowej ankiety pisma "Down Beat". Mimo że "Song X" rozpoczął nowy, stylistycznie inny okres twórczości Pata Metheny'ego, to najciekawszym komercyjnym sukcesem cieszą się nadal nagrania, które konsekwentnie realizuje Metheny w ramach jazzrockowej konwencji. Ważny zatem okazał się album "First Circle" (lansujący szczególnie intensywne elektroniczne eksperymenty) oraz jedna z ciekawszych płyt, koncertowa "Travels", prezentująca Metheny'ego w konwencji elektronicznej, pogodnej poprockowej ballady (np. nagranie "Are You Going With Me") lub latynoskiej samby ("Straight On Red").
Metheny'ego fascynowały muzyczne perspektywy związane z gitarowym syntezatorem (tzw. synclavier). Użył go ze zdumiewającym rezultatem na albumie "Offramp", gdzie szczególnie zachwyca melodyjny "Are You Going With Me". Z kolei "Rejoicing" to album z nowoczesnym jazzem, ukazujący pełne subtelności interpretacje muzyki Horace'a Silvera i Ornette'a Colemana. Ten sam poziom artystyczny utrzymano na "First Circle", pobrzmiewającym latynoskim rytmem i śpiewnymi melodiami. W 1985 r. Metheny skomponował muzykę do filmu "The Falcon And The Snowman" gdzie znalazło się (dokonane wspólnie z Davidem Bowiem) nagranie "This Is No America". Piosenka ta stała się wielkim komercyjnym sukcesem oraz światowym przebojem. Jak na ironię, w tym samym czasie Metheny nagrał swą najbardziej dyskusyjną płytę "Song X". Wkrótce powrócił do jazrockowej stylistyki płytami "Still Life/Talking" i "Letters From Home", zdradzając - po raz kolejny - skłonności ku melodyce i rytmice latynoskiej. W 1990 r. ukazała się płyta "Reunion", będąca dokumentem spotkania gitarzysty z Garym Burtonem; w kilka miesięcy później ukazał się album nagrany z Dave'em Hollandem i Royem Haynesem ("Question And Answer").
Lata 90. Metheny zainaugurował albumami "Secret Story" oraz "The Road To You" - charakterystycznymi nagraniami gitarzysty. Natomiast album "Zero Tolerance For Silence" zadziwił swoich fanów ultranowoczesnym, gitarowym happeningiem. W ciągu kilku sezonów gitarzysta prezentował nagrania wymykające się jednorodnej klasyfikacji: raz były to typowe metheny'owskie brzmienia (np. "Imaginary Diary"), innym razem wspaniały, subtelny duet z Charliem Hadenem ("Beyond The Missouri Sky").
Żródło: [link widoczny dla zalogowanych]
Post został pochwalony 0 razy
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
